Yaşardık dağ köyünde,bir odun derdi vardı,
düzgün odun getirmek kuralı,pişen ekmek mayalı,
bulmuştum bir yolunu,aşırmıştım karpuz ile kavunu, kurallarına göre oynamıştım oyunu...........................
Açmıştım yeme yolunu,herkes bir sıra dizer dağarcığa
ben kat kat yükler odunu,efe efe bakardım dağarcığıma...
Yaranmazdım küçük ağabeyime,odun kırmıştım yarma,bir aferin beklerken tutulmuştum baskına...
imdat diye bağırdım ,babam damdan gürledi
ağabeyim keyifle...tavşan kovalıyorum dedi .
Yüklendi zor götürdü dağarcığı eve,indim yavaşça dereye
suya yumdum yüzümü ,yapıştı ellerime...
Çekti eve götürdü,ben kedi gibi sesiz sakin
ağabeyim döndü anneme ''dağarcık çok ağırdı'' dedi.
Bir karpuz için değmez, kızmam boşu boşunaydı,
bir daha gizli yapma o güzel suratın öyle asma...
çok kuvvetlisin unutma,boşa kürek sallama
gücünün farkında ol ,artık kavun karpuz sana bedava...
(1987 / Çocukluk anılarım)
Düzeltme:5 Mart 2020 Almanya
Hayriye Aygül
Kayıt Tarihi : 8.1.2020 22:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Altı yedi yaşında yaşadığım bir anım...
Teşekkür ederim,yüreğinize sağlık.
"Altın Çağ" işte...
Bir ömrün en güzel kesiti, hep bizimle giden..
Hoştu..
Tebrikler Hayriye Hanım..
Değerli Mustafa Hocam,
Yorumunuza teşekkür ederim,saygılar.
TÜM YORUMLAR (5)