Çocukluğa Hasret Şiiri - Cahit Can

Çocukken büyüklere imrenirdim,
Ben de çabucak büyüsem derdim.

Büyük olmak öyle kolaymış sandım,
Dertlerin altında ezildim kaldım.

Zamanla artıyor omuzdaki yük,
Sıkıntılar akrep, kederler sülük.

Nerdeyse tahammül etmek imkânsız
Korkularım yüzsüz, endişem arsız.

En sonunda hayat oldu cendere,
Çekeceğim, başa geçti bir kere.

Çığ gibi abandı dertler, kederler
Çocuklar bir yandan ekmek isterler.

Bunları duydukça cız eder yürek
Desene büyümek, neyine gerek.

Ne vardı hep çocuk kalabilseydim!
Bir ömür boyunca gülebilseydim!
KIR ÇİÇEĞİ/1998