Çocuklu sokak Şiiri - Müzeyyen Parlak

Her sabah işe giderken bir sokaktan geçerim ve akşam eve dönüşümde aynı sokaktan olur.Bu sokak öyle bir sokak ki bizim buralardaki en simetrisi düzgün sokaktır.Sabahları aşağı doğru hızlı hızlı yürürken o uzak köşeyi görmek mutlu eder beni.Akşamları yaylana yaylana eve çıkarken sokağın diğer ucunda binaların arkasında eteklerinde oturduğumuz dağın zirvesi görünür.
Öyle bir sokak işte ama beni en çok sokağın çocukları etkileri.Öyle çok çocuk vardır ki orada bilinmez sanki nereden geldikleri.Diğer sokaklara inat gülüşürler çocuklar.Sessiz kalan sokakların birinden çıkı verir benim çocukluğumda.Anlamam nasıl gelmiştir buralara.Eteğime dolanır.Buluzumu çekiştirir.Koşarken düşer bacakları yaralanır.Hızla gelen bisiklete çarpar kolu kesilir.Güler oynar benim çocukluğum işte bu çocuklu sokakta.
Birde bakarım ki ağır ağır yürüdüğüm yol bitmiştir.Sokağın sonudur artık.Çocukluğuma bakarım bacaklarının yarası geçmiştir.Kolundaki kesik kanamıyor dur.Ben sokaktan uzaklaştıkça çocukluğumda benden uzaklaşıyordur.
Şen kahkaha sesleri uzaklaştıkça suskunluğum yaklaşıyordur.Çocuklu sokağı geride bırakınca yalnızlığım karşılıyordur beni.Bir sokak işte beni böyle mutlu ediyor.