Çocuklarının Önünde Vurdular Seni

Mayıs ayının dördü kara gün oldu bize,
Acı, keder, hüzün hep doldu evimize,
Bu mu yazılmıştı acep kaderimize?
Çocuklarının önünde vurdular seni.

Senin de hayallerin, ümitlerin vardı,
Gelin olacak kızın, damatlık oğlun vardı,
Demek kaderin çizdiği yol bu kadardı,
Çocuklarının önünde vurdular seni.

Yaşın otuz dört, gençliğin baharıymış,
Saçların daha yeni yeni ağarmış,
Elin kolun tutuyor, böğrün biraz ağrırmış,
Çocuklarının önünde vurdular seni.

Düşman namert imiş, birden çıkmış karşına,
Şeytan gibi dikilmiş tam senin yamacına,
Derdini bile anlattırmamış sana,
Çocuklarının önünde vurdular seni.

İlkbaharın son ayı kara kış oldu sana,
Nasıl kıydı bilmem ki böyle suçsuz bir cana,
Derin bir acı bıraktı geride kalanlara,
Çocuklarının önünde vurdular seni.

Eşi dostu bırakıp nereye gidersin?
Gitme de çocukların seni sevsin,
Annen- babanın göz bebeğisin,
Çocuklarının önünde vurdular seni.

Kuzuların sana ağlar, tabutun giderken,
Annen feryat eder sen toprağa inerken,
Herkeste aynı nakarat: Ölüm sana çok erken,
Çocuklarının önünde vurdular seni.

Suçsuz iken ölenler şehit olurmuş derler,
Köyün hepsi sana dua ederler,
Görenler çocuklarını severler,
Çocuklarının önünde vurdular seni.

(10 Haziran 2007 Pazar Alaca)