Çocukların Gözleri Sürgün

Yılmaz odabaşı’na
ve memleketimin unutulanlarına...

yıldız toplamaya çıkamaz çocuklar geceleri
onları eve tıkar silah sesleri
silahlar sussa çocuklar iki eli dolu büyüse
burda insan hayatı kenepir
m u t l u l u k k a r a b o r s a
hayat zor şartlarda yaşamayı da öğretir
güvercinim bana dağlardan bir gül getir
her yaprağında bir dövüşenin öyküsü
fırat dicle gözyaşı akar
burda kan
burda barut kokar gökyüzü

arda kayıp yıllar kalır mapusluktan

erkenden başlarlar yeni güne
sanki onlar doğar ufuktan
üstlerinde hep karabulut
ömürlerinin çoğusu kış
heybelerinde nakış nakış
ve zulalarından eksilmez umut
elinde kalmaz dostlukları
dostluklarından korkusuzca tut

güzel kızları sokaklara küstüren
züppe gençler gibi kokuşmuş töreleri
sevdalardan düşmez kanlı elleri
marabalarının sevinçlerini yudumlar aşiret beyleri

devlet göremez mi uzakları
onlara kapalı devlet kapıları
emeklerini de emek hırsızları alır
nice aşklardan arda
aile meclisi kararıyla kan kalır

yaşamlarının bir yanı kaçak
sevdiklerinde insanı
fırtınalarda her kapı bir saçak

patlamaya hazır deniz gibi susarlar
susuşlarında isyan

dilini anlamasın ama ağıtlarına bağlanırsın
çünkü insanların yürekleridir dudaklarından asılan
ve tütündür yaralara basılan

bedelsiz varılmasa da rahata
insan yaşamıyla yakışmalıdır hayata

acının haritası alınları
yaşamın onlara düşen yüzü de toprakları gibi kıraç
tüketirler zamanı
yarı tok yarı aç
kimsesizlikleri suratlarında patlayan kırbaç
çaresizliklerine çare görürler silahı
bilmezler ki
cahilliktir insanın en büyük düşmanı

onlarda sığmaz kendi göğüne
bayramları olur bir kaç çeşit yemek ama nerde
yemeklerde yoksulluk konur önlerine
severler yılmaz’ın feride’sini sevdiği gibi
ölümü de dinletemezler gönüllerine

her türlü resmi
yokluğun
yoksulluğun
ve yoksulluklar arasında büyüyen
gerçek dostluğun

yolun düşmesin bir gün
dayanamasın benim gibi kanarsın
burda çocukların gözleri sürgün