Çocukların Gamzesine Düşen Gölge

rengini verince düşler,
ter damlacıklı gerdanlardan,
göğe bir çığlık uzanırdı;
her açıldığında o cam gözler,
derince bir uykunun,
uyanma noktasında

yamacındayım ipek yolunun
kara bir çocuk var; Ruandalı
silahı boyundan biraz uzun.
körebe olmuş, gözleri bağlı
duvar önünde durur öylece
oyunun adı; Öldürmece!

yıldızlar, ipekli yola gece düşünce
görüldü ki benzersiz nice yasaklar
ne İpek-Yol Partisi’nden bir slogan
ne bir tohumdu günahtan doğan
yasaktı, saçlarının okşanması;
henüz çözülmemişse başından,
Bosnalı bebeğin kanlı sargısı.

ipek yolu’na, duble yol yapıp,
yürüdüm Cehennem sıcağına.
Kenyalı bir çocuğun düşlerine,
misafir olamazmış Noel Baba

bir bebek ki daha, ana dili bile bebekçe...
süt sanıyor yanağına döküleni emdikçe.
diline değen kanın, göğsünden vurulmuş,
annesinden akmasına engel yok Kudüs’te

karşımda uzun ipekli yolun,
Akdeniz koyunda biten sonu.
ağladığı hiç akla gelmemeli,
ders yerine, çalışıyorsa çocuk.
satacağı paket, paket mendili
açamama sebebiyken, yokluk;
göz yaşlarını kıyafetine silerdi.

döndüremem dünya çehresini,
sıkıca kilitlenmiş her küs çene,
ölemem ben doğduktan sonra.
düşünce gamzesine bir gölge,
ipekli yolun gamlı çıkmazında;

bir çığlığı koparabilirdim ancak;
tüm haksız gücümü kullanarak.