ÇOCUKLARIMIZ i Şiiri - Necdet Erem

ÇOCUKLARIMIZ

Ahir zamanın alametlerinden sayılan
“ köle efendisini doğuracak”

Evet,
Köle efendisini doğuruyor mu desek!
Bilemiyorum.
Bence bu adı kolay konulabilecek bir şey değil.

Çocuklarımız!
Köleliklerinde sultanlık bulduğumuz,
verdikleri acılarda lezzet, hakaretlerinde izzet aradığımız,
yanılma ve kırılma noktalarımız.

Kızarız belli edemeyiz.
Dövünürüz el süremeyiz.
canımız yansa da inleriz ahhh diyemeyiz.

Nedenmiş?
Çünkü Onlar Çocuklarımız.

Bunlar zehirli balımız, tatlı belamız.
Karanlık gecemiz, fırtınalı denizimiz,.

Evet.
Çocuklarımız!

Allah’tan emanet olduklarından ihanet etseler de hiddet gösteremiyor,
hakaret görsek beddua edemiyor, gizlediğimiz ahımız, kurtulmak istemediğimi baş belamız.

Zaafımızın unutulmayan hatırası,
tatlı günahımızın ödenemeyen faturası onlar.
Çocuklarımız!

Sevinerek dünyaya getirdiğimiz.
Övünerek büyüttüğümüz, gönül verdiğimiz kara sevdamız,
umut bağladığımız sığınağımız.

Mutlu olduğumuz,
dikeni çok hayat goncamız.
Evet Çocuklarımız!

Allah acılarını göstermesin.
Muhtaç edip canımıza kast malımıza musallat ettirmesin.

Canlarına sağlık versin,
arkalarından koşturtmasın.

Muhtaç edip merhametlerini bekletmesin.
Sevensiz bırakıp sevgilerini dilendirtmesin.

Kucağımızdayken sevip sevindiğimiz,
sırtımızdayken yorulup yerinmediğimiz,
başarılarına güvenip, sevinip övündüğümüz,

Maalesef çoğunlukla
VEFASIZLIKLARI ile süründüğümüz.
Can yongalarımız, ömür goncamız,
kendimizi bir türlü sevdiremediğimiz,
Kara sevdamız.

HEPSİ OLMASADA;
YÜZDE DOKSAN DOKUZ ÇOCUKLARIMIZ.