Seher Duman - Çocuklarımız Şiiri - Antol ...

Dünyaya getirirken onları, sormadık istiyorlar mı? Sorulmadığı gibi bize tıpkı. Hasbelkader geldik dünyaya ve ebeveyn olduk hasarlarımıza karşın. Kaç kişi söyleyebilir içimizden? ' hatasız yetiştirildim ben! ' Bekliyorum hâlâ, gül bitsin diye annemin vurduğu yerlerden. Karnından sıpa, sırtından sopa eksik edilmeyen annem, umarım ayaklarının altına alabilmiştir cenneti. Aksi halde ona hayatı cehenneme çeviren babamı, iyice olanaksızlaşacak affetmem. Yetiştiği, yaşadığı koşulları düşündükçe anneme kızamıyorum. Bildiği kadarıyla büyüttü dört çocuğunu. Neyse, annemi günlerce yazabilirim.

Derdim şu: Hayata tutunmak, soyumuzu sürdürmek, kemik iliği kanseri olan kardeşine ilik nakli yapabilmek, yanlışlıkla! gibi yüzlerce sebepten dolayı çocuklarımız artık dünyada. İyi eğitim almaları, iyi insan olmaları adına; yemeğini bitirmesi için, cevap verdiği için gibi eften püften sebeplerden sürekli baskı ve şiddet görüyorlar. Oysa o kadar narin ve özeller ki! Onları kendimizden uzaklaştırıyoruz. Onları birer birey olarak kabul edebildiğimizde sorun büyük ölçüde çözülecektir. Bu da basit iç güdüyle başarılabilecek bir durum değil. Akıl, ruh ve beden sağlığı yerinde insanların ebeveyn olmasının sağlanabildiği zaman daha sağlıklı çocuklar yetiştirebileceğiz. Ama şimdilik uzak görünüyor.

Ebeveynler, kendi zayıflıklarını, korkularını, eksikliklerini, endişelerini onlarla giderme hakkına sahip değildir. Bu yönde uygulanan baskının sonuca ulaşmamızı sağlaması mümkün olmadığı gibi; denemek, çocuklarımız üzerinde ciddi hasarlara yol açıyor. Gelişmeye çalışan kendi karakteriyle, ebeveynin uygulaması arasında sıkışan çocuk, bocalıyor. Bazen içine kapanıp, bazen de saldırganlaşabiliyor.