Çocuklarım Şiiri - Ünal Çoban

Bu gün döndüğümde işten eve,
Kimsecikler yoktu evde yine,
İçimden geldi ağladım gene
Kaç gün sürecek bu hasret diye.

Çocuklar nerde, sordum kendime,
Atarım dertlerimi, hepten içime,
Sığmam kendi açtığım bendime,
Allahım, onlara verme çile.

Düşünürüm nasıldırlar diye,
Hayat onlarsız yaşanmaz böyle,
Sevgi, dile gel gerçeği söyle,
Boyun mu eğdim hasrete yine

Kalemim hiç durmadan yazardı,
Ama, saatin alarmı çaldı,
Uyanan gözler sizi aradı.
Gönlüm yine sevgiyle kabardı..

Saraybosna-22.09.1996