Çocuklarım Şiiri - Ali Koç

Çocuk Esirgeme Kurumundaki kimsesiz çocuklara itaftır.

Ama onlar benim çocuklarım;
Kimisi güzel, kimisi çirkin olsada.
Her birinin var bir hayat hikayesi,
Kiminin acı, kiminin bahtsız,
Kiminin talihsiz olsada.
Ama onlar benim çocuklarım;
Ya bir cami avlusunda,
Ya da bir karakol önünde.
Veyahut herhangi bir apartman kapısında,
Soğuk kış günlerinde,
Veya herhangi bir mevsimde,
Bırakılmış olsalar da.
Ama onlar benim çocuklarım;
Ne farkı var ki onların başkaca,
Talihsiz kaderinden,
Evimdeki; boyuna posuna gururla baktığım,
Yavuz Selim'den.
Umudum dediğim;
Muhammed Emin'den,
Yunus Emre'den,
Soyumun nişanesi;
Ali Bilal'den,
Sonbaharımın meyvesi;
Ahmet Tarık'tan
Ne farkı varki;
Evindeki Burak'tan.
Ama onlar benim çocuklarım;
Çiçeği herkes sever; bahçede, kırda.
Herkes sever begonyayı; menekşeyi saksıda,
Benim için bir başkadır; gübrelikte açan papatya
Marifet sevebilmektir; kurumuş kamışları bataklıkta.
(02-03-2006)