Çocuklara çocuk kalmış büyüklere masa ...

Zift karası bir gecede
çıktığımı varsayardım sokağa

bütün ışıkları yanan bir evin
sızıp içine
dolaşsam diyordum odalarını

ya boşsa ev
ya periliyse

şimdi dinleyin çocuklar
karanlık gecelerde
çıkmaktan korkmam evden dışarı
korkmasına korkmam da

ne var ki ayağımın önünü
aydınlık olmadan nasıl görürüm

ya basarsam bir karıncaya
ya da
sırtında
evini taşıyan bir kaplumbağaya

çökertir yıkarsam ya
başına evini

benim biri şarzlı biri pilli
iki fenerim var
tam da lazım olduğunda
birinin pili ötekinin şarzı biter

neyse dönelim perili eve
arayalım masaldaki devi
bakalım kimler ele geçirmiş perili evi

bir gün yine böyle bir gece
göz gözü görmezken

usul usul yanaştım eve
lâkin evde bir şamata
kahkahalar gırla
çılgın bir müzik

bir özendim bir imrendim

çıktım evin karşısındaki ağaca

hayret ev bomboştu

belki dedim sığınaktan gelebilir bu sesler

neydi nasıldı derken
yavaş yavaş
iniverdim merdivenlerden

in cin bile top oynamıyordu

hiç bir ses gelmiyordu hiç bir yerden

çocukluğum boyunca
vazgeçememiştim hayallerimden

tıpkı deniz kenarı düşleyip

babasız çocuklara baba
ve eline bir olta verdiğim gibi

balık tutmayı öğretir belki oğluna

tıpkı denizi olmayan
bir kente deniz
va kumsalında
oyanayan çocuklara
renkli kovalar toplar çizdiğim gibi

ve deniz kabukları
topladığım

her yaz geçirip hayalimden
kumlara çizdiğim resimler

hepsinde olmazsa olmazdı baba

çocukların güneş yanıklarına
güneş yağı süren anne

ben hiç deniz görmedim ki

7/Temmuz/2012/Cumartesi/Bodrum