Vardığım da
Yanmış evlerin üstünden
Dumanlar tutuyordu...
Henüz yanan köpeklerin
Kokusu dağılmamıştı gökyüzüne...
Oturmuştun bir dağ gölgesine
Ağlıyordun dizlerine vura vura...
İki kız çocuğu vardı yanında
Korku gözleriyle bakıyorlardı
Ellerinde,bilye şekerleri...
Hiç bir şey sormadım
Sen ağlamaya devam ettin...
Çocuklar bilye şekeri...
Tutup yanık ellerinizden
Usulcacık basıverdim yüreğime
Kül ve ölüm bulaşmıştı tenimize...
Yandım...
Yandık...
Dört kişiydik
----------Gömüldük içimize...
Kayıt Tarihi : 7.9.2005 15:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kül ve ölüm bulaşmıştı tenimize...
Bana boşaltılan ve boşaltılırken yakılıp yıkılan köyleri umutları ve yaşamları hatırlattı yebrikler kaleme
Suna Doğanay
sevgiyle kutluyorum...
Yandım...
Yandık...
Çok acı...Acıttı yüreğimi şiiriniz Bahtiyar Bey..
Ne uğruna bu acılar ne uğruna bu acımasızlık...?
Kutluyorum duyarlı ve hassas yüreğini sevgili dost..
TÜM YORUMLAR (5)