Çocuklara Ağıt Şiiri - Özlem Süyev

Yaşam mıydı sizden kopan,
Yoksa sizler miydiniz yaşamdan
Kopmayı seçen? ...

Böyle mi olması gerekiyordu,
Bu kadar acı mı vermeliydiniz giderken? ...

Sizleri hiç tanımadım,
Yüzlerinizi bile bilmem,
Seslerinizi hiç işitmedim,
Yüreklerinizde ne var onu da bilmem,
Sadece gözlerinizi görüyorum,
Bakıyorsunuz, masum, şaşkın ve
Korkulu…

Anlamaz yüreğiniz bilirim
Hayatın acımasız gerçeklerini.
Oyunlarınızda savaşı seversiniz,
Ama anlayamazsınız,
Onun acı veren
Vahşetini…

Terör mü? ...
Onu nereden bileceksiniz,
Ne olduğunu bilmediğiniz,
Hain oyunlara kurban oldu bedenleriniz…

Kim bilir kimlerin çıkarlarına,
Kimlerin tuzaklarına düştü,
Masumiyetiniz…

Biliyorum gitmeliydiniz,
Anlatmanız gerekiyordu insanlığa,
Savaşın ne kadar kadar zalimleşebileceğini
Ve anlamamız gerekiyordu,
Eğer izin verirsek, karanlığın neler getirebileceğini…
Ama yine de yüreklerimize
Bu kadar acı mı vermeliydiniz giderken...

Yaşam sahnesindeki rolünüze,
Bir trajediyle son verirken,
Alkışlar yoktu yeryüzünde.
Issız bir acıda düğümlenmişti tüm sesler...
Sadece acı ve acının gözyaşları,
Onlar sessizce haykırdı siz giderken...

Biliyorum gitmeliydiniz,
Biliyorum bu olmalıydı,
Biliyorum anlatmak istedikleriniz vardı...

Siz bedenlerinizi kurban verirken
Savaşa,
Bizler sadece ağladık…

Çoğumuz hala anlayamadı:
Paraya, güce satılan inançların,
İnsanlığı ne hale getirebileceğini…

Gitmeliydiniz, evet bu olmalıydı,
Anlatmalıydınız insanlığa,
Savaşın en kanlı yüzünü...

Haykırmalıydı cansız vücudunuz,
Kandırılmışlığın, yükselmemiş bilinçlerin,
Kendini sevgiye açmamışlığın getirebileceği
Kötü ve kanlı geleceği…

Gitmeliydiniz biliyorum,
Ama neden,
Neden bu kadar
Acı verdiniz giderken? ...

Ruhum bilse de gerçekleri,
Yine de kanıyor yüreğim
Siz giderken…

Ama siz,
Kötülüğe inat,
Güle güle gidin çocuklar
"Güle güle"...
Kötülük solduramasın ruhlarınızdaki
Gülüşü...

Bizler ise, ardınızdan hüzünle bakarken,
Anlamaya çalışalım;
Siz bedenlerinizi
Ölüme verirken,
Neler anlatmak istedi,
O masum bakan çocuk gözler...