Cocuklar Yasamak İstiyor

ÇOCUKLAR YAŞAMAK İSTİYORLAR!
Nice adamlar var ağlıyor sefaletten,
Yiğidin kuru soğana muhtaç düşürüldüğü hayattan,
Hiç ayırt eder mi ekmeği taze ve bayatından?
Böyle bir ortamda kim söz edebilir normal ölmekten?
Çünkü insanlar bu durumda diri diri ölmekteler.

Çocuklar unutmuşlar masumca ve çocukça gülmeyi,
Bırakmışlar tamamen oyun oynamak istemeyi,
Beklerler umutla birilerinin hallerinden haberdar olmayı,
Daha üç-beş yaşında çocuklar istiyorlar ölmeyi,
Belki cennette ekmek bulacaklarını bilmeyi,
Oysa onlarda isterdi her insan gibi insanca yaşamayı.

Açlık var,sefalet var,hastalar var çocuk yaşında,
Açlık ve sefalet hastalıktan önce insan başında,
Annelerin yüreği kan ağlar,çocuklarının ateşinden,
Ağlaşır çocuklar biz açız diyorlar yeme aşından,
Oysa onlarda isterlerdi insana yaşasın çocuk yaşında.

Her an birileri ölüyor açlık ve ilaç bulamamaktan,
Nefesleri kokuyor çocukların açlıktan,
Evleri yanmış,yıkılmış farkı yok savaş alanından,
Ağlaşır durur hep beraber çocuklar karın açlığından,
Oysa onlarda isterdi insanca yaşasın anne kucağından.

Geride kalanlar biraz şanslı ölmek istemiyorlar,
Ne olursunuz bize imdada gelin diyorlar,
Açlıktan her an bitap düşüp kıvranıyorlar,
Ağlaşır çocuklar bizler açız imdat diyorlar,
Oysa onlarda insanca yaşamayı çok istiyorlar.

Duyun artık ey siz ve biz insanlığı unutanlar,
Haramı helali ayırt etmeden yutanlar,
Ne diyordu hakikat efendisi hatırlayın ey hakikati unutanlar,
Komşusu aç iken,tok yatan bizden değildir,kendini avutanlar,
Hakikati iman budur kulak verin dile gelsin vicdanlar,
Ağlaşır Halep’te çocuklar biz açız diyorlar ey bizi unutanlar,
Oysa onlarda sadece insana yaşamak istiyordu kör,sağır olmasın vicdanlar.

Kış olunca soğuktan titreyip ağlardı açlıktan,
Çocuktu oyun yerine kıvranıyordu aç,sefalet ve yokluktan,
Görün bakar kör BM,İnsan Hakları azıcık kendinden utan ey kapitalist utan,
Ağlaşıyor çocuklar bizler açız yok mudur bizi duyan?
Oysa onlarda sadece insanca yaşamak istiyordu bugün ve her gün.

Yokluğun adı cehalette olmuştu yoktu kalem kitap gitmek için okula,
Kalabalık dünyada öksüz gibi kalmıştı bakıyordu sağa sola!
Üzüntü ve endişe içinde bakıyordu okula giden yola,
Açlık ve sefalet çocukça onları bulmuştu Halep’te bula bula,
Sefalet ve yoklukta da olsalar yaşarlardı kol kola,
Ağlaşıyor çocuklar Halep’te bizler açız azıcık bakın sağa sola!
Oysa onlarda sadece insanca yaşamak istiyordu el ele ve kol kola.

Bizler israf edip çöpe atarız ekmek,onlar ararda bulamazdı,
Biz açlığı bilmezken,onlar açlıktan yerinde duramıyordu,
Bunun günah ve vebali bizimdi o yavrucak bunu bilemezdi,
Ağlaşıyor çocuklar Halep’te bizler açız diyorlar sesini doyuramıyorlar mı?
Oysa onlarda her insan gibi yaşamak istiyordu bunu da soramazdı.

Duyun ey ehli keyf için neredeyse para yakanlar,
Dansöze zevk için,şehvet için para takanlar,
Nefsine aldanıp ani zevkler için parasını savuranlar,
Dünya fanidir size de kalır sanmayın ey taçsız sultanlar,

Nizam-ı alemin tersine kendi düzenini kuranlar,
Kadehi tokuştura tokuşa birbirine zevk için vuranlar,
Açları unutup karnını en pahalı yemeklerle dolduranlar,
Ağlaşıyor Halep’te çocuklar bizler açız yok mu bizi duyanlar?
Oysa onlarda insan gibi yaşamak istiyordu yoktu onları duyan ve arayan soran!

Vicdanını unutup rafa kaldıranlar bunu bilemez,
Nefsine kulluk varken fakiri kimse göremez,
Bu çocukların yürek yaşlarını kimse silemez,
İnsanlık öldüyse yerini hiçbir şey dolduramaz,
Ağlaşıyor Halep’te çocuklar bizler açız diyor,toklar bunu bilemez!
Oysa onlarda insan gibi yaşamak istiyordu kimse bunu anlamaz.

Komşusu açsa tok yatamazdı müminler,
Oysa komşu açtı nasıl yatabiliyordu bunca müminler?
Ahir-i zamandı bu hak emrini kimse dinlemez.
Resül’ün buyurduğuna kimseler neden kulak vermez?
Nefis açtır ve azgın hiçbir şey ile doymaz,
Kirlenmiş nefsi topraktan gayrısı doyuramaz,
Ağlaşıyor Halep’te çocuklar bizler açız kimseler neden bizi duymaz?
Oysa onlarda insan gibi yaşamak istiyordu kimseler bunu onlar gibi bilemez.