Çocuklar ve Ben Şiiri - Ahmet Tufan Şentürk

Hiçbir çocuk bana; 'Baba! ' demedi,
Ben hiç 'baba' olmadım ki? ..

'Baba! ' diyen tatlı sesi,
Sokaklarda, komşularda duydum.
Sokaklarda, komşularda gördüm onları.
Koşuyorlar, gülüyorlar, oynuyorlardı,
'Ana! ' diyorlardı, 'Baba! ' diyorlardı,
Koşup sarılıyorlardı boyunlarına.
Analar, babalar çocuklarını,
Öpüyorlar, okşuyorlar, seviyorlardı...

Hiçbir çocuk içtenlikle, sevecen,
Atılmadı, sarılmadı boynuma.
Benim hiç çocuğum olmadı ki? ..
Sevgilerin en kutsalı çocuk sevgisi,
Seslerin en güzeli 'Baba! ' diyen ses,
Ben hep bu türkülü sesi dinlerim.
Ben hep 'Baba! ' diyen sesi duyarım.
Bir çocuk bana doğru koşsa uzaktan,
Onu, birden sımsıcak ruhumla kucaklarım.

Gece yarısı bir çocuk ağlasa uzaklarda,
Anasından, babasından önce ben duyarım...
Günün haber saatlerinde,
Radyoda, televizyonda,
Dergilerde, gazetelerde,
Yollarda, sokaklarda,
'Öldürüldü.', Öldü.' derler
'Ah! .. Yavrum! ..' derim...

Oysa ne öleni bilirim, ne öldüreni.
Çaresiz, alıp başımı giderim.
Ağlayan analarla, babalarla beraber,
Uykuyu gözlerime haram ederim.
Oysa hiçbir çocuk bana 'Baba! ' demedi,
Ben hiç 'baba' olmadım ki?