Çocuklar ve ben Şiiri - Rahmi Nalbantoğlu

Çocuklar ve ben.

Ellerim titriyor,yazamıyorum,
Anladım,kendime kızamıyorum,
eksiyi,artıyı,topladım baktım,
Sevgiye,saygıya,doyamıyorum.

Anlamsız geliyor,bencillik bana,
Hep,bana diyeni,anlamıyorum.
Umutsuz bakarım,çırpınanlara,
Dünya! .kime kalmış? anlamıyorum.

Şafak'ta yollara, düşeni gördüm,
Bunlar,mutluluğa,koşuyor sandım.
Sofralar'da biftek,bal,kaymak gördüm,
Soğan'daki,tadı alamıyorum.

çocuklar'la,mutlu,günler geçirdik,
Her zorluğun,üstesinden gelirdik.
Belki! ..soğan yerdik,amma! ..gülerdik,
Yılları! ..tükettim,hiç yanmıyorum.

Çocuklar! ..el olmuş,elde! .gül olmuş,
Ev,genişlemiş,bir saray! ..olmuş.
Anladım! ..yalnızlık,bize yarolmuş,
Çok,sessiz burası! ..bir mezar olmuş.