Ne zaman
bir ölüm haberi alsam
tedirgin bir bekleyiş başlar yüreğimde
korkularım kaplar
tüm vücudumu
tüylerim diken diken olur
bir ürperti alır her yanımı
içimden yükselen ses
haykırır;
Ne olur
çocuklar ölmesin tanrım
Vicdanım
sıkışıp kalır bu haksızlıklar karşısında
içim içimi kemirir
yer bitirir beni bu duygular
zift gibi yapışır kalır ruhuma
bu haberler
barışa giden
umut yolunda;
ne olur
çocuklar ölmesin tanrım
açlıktan
afrikada,asyada
bir dünya
beş kıtada
Beynimde
yankı bulur görüntüleri
boylu boyunca uzanmış
yerde yatan
cansız çocuk bedenleri
üstlerinde
bir bez parçası
yırtık ve kirli
dudaklarında
yarım kalan bağrışmalar
gözleri
yarı açık
hasret kalmış oyunlarına
doyamadığı arkadaşlarına
barışa giden
umut yolunda;
Ne olur
çocuklar ölmesin tanrım
misket bombalarıyla
demokrasi adına
işlenen cinayetlerde
kulaklarımda çınlar
anaların yaktığı ağıtlar
her dilden
her ırktan
her renkten çocuklar
düşer aklıma
siyahı
beyazı
sarısı
bir önceki gün gibi
bugünde
utanırım kendimden
insanlığımdan
olanlara
seyirci kalan duyarsızlığımdan
ve bir
kızılderili atasözü gelir aklıma
barışa giden
umut yolunda:
Bu dünya bize
babalarımızdan miras değil
çocuklarımızdan
emanet kaldı
arkadaşlar
dostlar
tüm insanlar
bırakın
çocuk kalsın bir yanımız
dönme dolaplarda
atlı karıncada
bir ileri bir geri
gidip gelen salıncaklarda
bilyelerimiz
topaçlarımız gibi
yuvarlansın
oyun bahçesinde
hayallerimiz
barışa giden
umut yolunda
bu uzun yolda;
Ne olur
çocuklar ölmesin tanrım
diyelim
el ele
hep bir ağızdan...
BU ŞİİRİMİ AÇLIKTAN,YOKSULLUKTAN VE SAVAŞLAR'DA ÖLEN
VE YAŞAYAN TÜM DÜNYA ÇOCUKLARINA İTHAF EDİYORUM...
Kayıt Tarihi : 16.9.2005 21:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
...
Barış, evet, uzun bir yol... Ama dünya, bu yolda adım adım ilerliyor galiba
-geriye...-
İnsan olmanın ve insafın çeperinde gezinmek müşkül iş bir bakıma, böyle bir çağda... (güzellikler de yok değil hoş; ama çoğu ya sürgünlerde, izbelerde yaşamakta(!) ya da bu/bir cehennemî dünyadan firarda...
Bizi geleceğe taşıyanlar, çocuklar... Evet! Ama bence de bu çocuklar iki kısım: birincisi çok yaramaz olanlar; gördüğü her şeye saldıran, gördüğü her şeyi sahiplenen, bu benim diyen, ebeveynlerine gına getirten... Diğer kısım ise: uslu, eşyalarını arkadaşları ile paylaşan, verilenlerin güzelini alan vs. çocuklar... Bunların ikisi de bizi bizleri(bu dünyayı) geleceğe taşıyor; biri güzellikleri götürüyor çıkınında, diğeri de bütün çirkinlikleri...
...
Bu cihanda çocukluk bahanesine sığınanlar da var... Yok, yok: yoksa “çocuk yerine koyanlar...” mı demeli...
Ölmesin, evet, diğer bütün çocuklar...
...
el ele
hep bir ağızdan bir şey denilmez bence
verelim ele ele(tabi bu dizenin yeri burası olmalı diye de bir şey yok ille de)
ne olur
ölmesin çocuklar Tanrım
diyelim
hep bir ağızdan” şeklinde olunca daha da uygun düşüyor değil mi; bir anlatım bozukluğuna meydan vermiyoruz en azından...
...
Genç Kalemler Şiir Değerlendirme Etkinliği'ne katılan bu güzel şiire ve şâirine selâmlar
...
FÂtih Çodur
saygılarımla
insanlığımdan
olanlara
seyirci kalan
duyarsızlığımdan
Keşke dur demenin bi yolu olsa.
TÜM YORUMLAR (34)