Çocuklar Gibi Ağlarken Şiiri - Murat Demir

Çocuklar Gibi Ağlarken

Bir köyden geçiyordum,
Anadolu da
Bir köyden,
Ne çeşmesinde su,
Ne otla kaplanmış yollarında
Ayak sesi vardı,
Karantinaya alınmışlar gibiydi
Birkaç evin içinde
Hayatlarının son demlerini yaşayanlar da.
Konuşmaya bile gerek yoktu,
Gözlerine,
Sadece gözlerine bakmak yetiyordu
Durumlarını anlamak için.
Dedim ya, Anadolu da bir köy
Ha Artvin’in, ha Erzurum’un,ha Ardahan’ın
Ha Kars’ın, her hangi bir köyü,
Ne fark eder ki...
Anadolu da bir köy...
Sessizliği bozmak içindi
Asasına sığınmış gibi,bakımsız evinin kapısında oturan
Seksen bilemedin doksan yaşlarında ki piripare ye
Selam verip, hal hatır sormakta ki maksadım,
Nereden bilebilirdim ki, bir soruya, bin ah işiteceğimi.
Akşam karanlığı basmak üzereydi gözyaşlarımı silerken,
Bana müsaade Bey Amca dediğimde,
Arkamdan, güle güle demenin yerine,
-Bey, Bey
-Bu köyün İlkokulu nda daha dün, bu köyün İlkokulu nda
-Yirmi beş öğretmen vardı,
Diye söyleniyordu,
Hayata küsmüştü sanki
Çocuklar gibi ağlarken,
Çocuklar gibi!

Murat Demir
Kayıt Tarihi : 3.6.2005 09:43:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Murat Demir