Çocuklar Bilirim Şiiri - Emin Yıldız 2

Çocuklar bilirim,
Ninnisiz uyuyan,
Masalsız büyüyen
Başı okşanmadan. Öylece...
Sabahı meçhul uykulara dalıp,
Korku dolu kabuslara uyanan
Aldığı her nefesle canı, ciğeri yanan
Her şey esirgenip kendisinden,
Kendisi esirgenmeyen
Ve acısı dinmeyen
Sahipsizliğin yalnızlığına sarılıp
Rabb'ine sığınan
Gönlünü ısıtmadan sevgi,
Yeşertmeden sevinç,
Acıyla tanışan,
Ümitsiz, çaresiz
Çığlıkları, feryatları kadar sessiz
Belki hiç öpülmeden masum yüzleri
Kabus karası geceden,
Daha karanlık gündüzleri.
Henüz baharı bile görmeden
Gelivermiştir güzleri
Bir varmış, bir yokmuş gibi
Dünyadan silinmiş izleri

Çocuklar bilirim,
Önce kader vurmuş,
Ardından medeni dünyanın
Vahşi rüzgarlarıyla savrulmuş.
Ve kendini
İhtiras denizlerinin
Ölüm kokulu çılgın dalgalarıyla
Boğuşurken bulmuş
Ve sonra cansız bedeni
Sahile vurmuş

Çocuklar bilirim
İhmal edilmiş, terk edilmiş
Öz anne babaya külfet,
Kirli emellere alet,
Öldükten sonra fark edilmiş
Çocuklar bilirim
Minik bedenleri
Tarifsiz acılara gark edilmiş
İstismar, edilmiş, taciz edilmiş
Bugünü gasp, yarını haciz edilmiş

Çocuklar bilirim
Sahipsiz, sevgisiz, ekmeksiz
Çocuklar bilirim
Kadersiz, çaresiz, sessiz
Çocuklar bilirim
Bugünden, yarından, nasipsiz

Ve bir de aç gözlü insanlar bilirim
Her şeye sahip, her şeyi olan
Sahiplendikleri dünya gibi,
Kendileri de yalan.
Hiç doymayan aç gözlerini kan bürümüş
Beyinlerine, vicdanlarına kan yürümüş
Yaptıkları zulüm,
Taptıkları altın ve gümüş
İnsanlar bilirim
İnsanlığı çürümüş

İnsanlar bilirim zevkinde, sefasında
Kedersiz, kaygısız, umarsız
Kendinin olmayan
Bütün acılara duyarsız
İnsanlar bilirim
Şefkatsiz, merhametsiz
Allah'ın gazabına talip,
Rahmetinden nasipsiz

Heeyy
Dünyada her şeyi olanlar,
Dünyanın her şeyini alanlar,
Söyleyin !
Diğer insanlar nasıl yaşasın?
Hiç bir şeysiz...

18 Aralık 2024 Emin Yıldız