Çocuklar Şiiri - Sedat İnci

ÇOCUKLAR
Çocuklar; yaramaz ve huysuz,
Gecelerden uzak gözleri uykusuz,
Ve gülüşleri; yarından uzak,
Oyunları; kaçmak ve kovalamak…
Oyuncakları dünyaları,
Ve onlar yine zamanları.
Bazen küsüp ağlarlar,
Bazen susmak bilmezler,
Filozof gibi hayatı irdelerler,
Ve,”yeter artık”! denilene kadar,
Soru üstüne soru üretirler.
Masumlar, ilgiye muhtaçlar,
Dünyanın sıkıntılarından uzaklar,
Doğduklarında belirginleşirken kaderleri,
Habersiz karşılarlar, yaşamı.
Paylaşımcılar ve hırçınlar.
Çocuklar; yarınlar!
Oyun çağlarında koca yükü kaldıran,
Yada buna zorlanan çocuklar,
Bazen sokakta kimsesiz,
Bazen çalışmak zorundalar, çaresiz.
Yine de her şeyden bihaber,
Kendi dünyalarında mutlular.
Çocuklar, hassaslar ve anlaşılmaz,
Kimi sessiz kimi de yaramaz.
Küçücük elleri ve kocaman hayalleri,
Evcilikle hayatı taklitleri,
Tatlı gösterir onlara gerçekleri.
Bir çocuk gibi sevgim,
Şimdi büyüdü ve anladı çaresizliği,
Keşke hep çocuk kalabilseydim,
Çocukça sevgimle bütünleşerek…
25.09.2005- 02.38