Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir zamanlar biz de öyle bir çocuktu ama çok da mutluyduk.
Harikaydı eseriniz.
Saygılarımla üstadım.
İfrat ve tefritten uzak olursak
Tabletin yerine kitap alırsak
Çalışıp uğraşıp hakkı bulursak
Sonunda gülüşmüş çocuklar görün.
Şu anda eğitim korona nedeniyle uzaktan yapıldığı için o fakir çocuklara da bilgisayar ve tablet gerekiyor ama yardım edilse de yetersiz kalıyor. İnşallah bu virüs belasından kurtulursak durum düzelir mi o da belli değil, hayırlısını Allah bilir.
Bu güzel ve anlamlı şiiriniz için kutluyorum tebrikler üstâdım. Kaleminiz dâim olsun inşallah.
Saygılarımla.
Çok güzel bir şiirdi tebrikler usta kalemi.
Ayyuka çıkmış dert ilaçta aşta
Bir ilim veren yok bilgi yok başta
Bir sağa bir sola döşekte taşta
Gübreye bulaşmış çocuklar görün.
Şiirinizi
beğeni ile okudum
Adı üstünde çocuk..
Saçını okşayıp kuru ekmeği verdin mi, hepsi mutlu
Eğitilecek olanlar ana-babalar
Onların gözü aç, nefsi ejderha
Ellerinize yüreğinize sağlık üstadım
Tebrikler
Hürmetle ellerinizden öperim
yüreğinize sağlık kutlarım.
Sekamun aleykğm Betri bey şiirinizi bu şekilde düzenlerseniz daha hoş olacağı kanaatindeyim mısırlı gğnler
Köylere bir bakın çekerek kahır,
Dertlere alışmış çocuklar görün.
Bir yabı aşhane, bir yanı ahır,
Dar yere doluşmuş çocuklar görün
Ayyuka çıkmışlar gam ile kışta
Ayak yalın bilgi bulunmaz başta
Kanepe yeribe oturup taşta
Gübreye bulaşmış çocuklar görün.
Sade köyde değil, jkentte de böyle
Kenar mahallede hanımı beyle,
Yalınız yaşıyor giden yok öyle,
Az rızkı bölüşmüş çocuklar görün.
Zenginin tableti bilgisayarı
İnsafsız siyaset vermiş ayarı
Garip yuvasında acur, hıyarı,
Yiyerek gelişmiş çocuklar görün.
Muhabbet ne demek şefkat ne demek,
Öğretin bunları vererek emek,
Elinde değenek, sırtında semek
Elemi bölüşmüş çocuklar görün.
İfrat ve tefritten uzak olunca,
Tabletin yerine kitap alınca
Arayı arayı hakkı bulunca
Ağkarken gülüşmüş çocuklar görün.
Güzel dokundurmuşsunuz salatalığa. Muazzam üstadım
.İfrat ve tefritten uzak olursak
Tabletin yerine kitap alırsak
Çalışıp uğraşıp hakkı bulursak
Sonunda gülüşmüş çocuklar görün.
Sonuçta çözümüde söylediniz
Tebrikler şiiri özümsemek kalıyor okuyana
Bu şiir ile ilgili 29 tane yorum bulunmakta