Çocuklar Şiiri - İbrahim Kılınç

Nereye gideceği mi,
Niçin gideceği mi,
Bilemiyorum.
Sevmek,
sevilmek istiyorum.
Birileri beni çağırsın,
Beni anlasın,
Beni konuşsun,
Benim dertleri mi sorsun,
Benim için üzülsün,
Benim için sevinsin istiyorum.
Fakat;
Dost dediğin ne ki?
İnsan nihayetinde.
Hırsları,
İhaneti,
Kini olan,
Yükselmek için,
Basmaya omuz,
Kullanmaya insan arayan.
Dostu için verecek,
Hiç bir şeyi olmayan,
Böylesi dostlukları,
Menfaatçi sadakatleri istemem.
OLmaz olsun.
Peki ya silah,
Silah sadakat,
Silah dost,
Silah kurtuluş,
Tutukluk edenleri olabilir.
Başı derde sokabilir.
Ama kıymetini düşürmez.
Belki...
Ama hayır.
Bir yüzüde düşman değil mi?
O halde dost,
Dost nerede...
Kini ihtirasları,
Çıkar hesapları olmayan.
Evet;
Çocuklar,
Dünyanın gidişinden habersiz,
Çirkeften hileden,
Düzenbazlıktan uzak.
Çocuklar,
Bir oyun içinde,
Geçer günleri,
Umutları yeşermiş,
Yüzleri güle,
Kalpleri temiz...
Çocuklar,
Yarınları belki ihtişamlı,
Belki sefelet dolu.
Kahkahalarla
geçecek günleri,
Ağlayıp üzülecek,
Günleri de olacak.
Fakat hepsinden habersiz,
Sevgi dolu Saf temiz,
Dünyalarında dolaşma,
Onlarla dost olmak,
En güzeli.