Çocuklar Şiiri - Mustafa Zincirkiran

Terâvihde, mevlitlerde, bayramda
Câmide ne güzel küçük çocuklar.
Sahipli câmide sahipsiz boşta
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Başında takkesi ne mâsum durur
Bilemez secdede başını vurur
Onlarda bulunmaz kibir ve gurur
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Oyalı yazmayı anneden almış
Davranışlarıyla nede çok bilmiş
Giyimine baksan gelinlik olmuş
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Câmi ile cemaâti süzerler
Sıkılırlar aralarda gezerler
Bâzan böyle tenbihatı bozarlar
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Eğilince birbirine bakışır
Bâzan diğer çocuklarla takışır
Ona yaramazlık dahî yakışır
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Kanaatkâr bir şekere sevinir
Arkaya itilse hemen uğunur
Başı sıvazlanır ise avunur
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Bir safta olsalar bir kaçı bâzan
O safta koymazlar tertip ve düzen
Yine de olmasın onları üzen
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Tesbihi dağıtmak onların işi
Tekrar toplamakta bulunmaz eşi
Gülünce sevimli döküle dişi
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Büyüklerin yanında diz çökerler
Herkesle birlikte boyun bükerler
Duada el açıp boyun bükerler
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Saflarda yan yana çok çocuk varsa
Aralara hemen büyükler girse
Cemaât de fedakârlık eylerse
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Fatih Sultan gül demiştir çocuğa
Güller açar gelir ise ocağa
Herşey biter alınırsa kucağa
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Örnek olsa anne baba evlâda
İyi yetişirler kalmaz belâda
Yardım eyler böylelere Mevlâ'da
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Çocuk doğar zaten dîni İslâmdır
Sonra yanılsa da dünü İslâmdır
Tövbe eyler ise sonu İslâmdır
Câmide ne güzel küçük çocuklar.

Çocuk cam kâsedir içi görünür
Ne ile dolarsa ona bürünür
Sahipsizler sokaklarda sürünür
Camide ne güzel küçük çocuklar.

Rabb'im! içim dolu tutuldu dilim
İlham olmayınca yazmıyor elim
Behlül daha çocuk çok görmeyelim
Camide ne güzel küçük çocuklar.