Baltaları ellerinde, uzun ipleri bellerinde ormana giden çocuklar vardı, eskiden. Neşeyle şarkılar söyler, mutlulukla dans ederlerdi. Çocukluğun verdiği bir neşeydi bu. Ve sonra büyüdüler. Baltalarıyla birbirlerini katlettiler. İpleriyle birbirlerine astılar. Ormanı unutup, bir kenara attılar. Tıpkı kalbinizi söküp bir kenara atıp giden o insanlar gibi...
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
