Baltaları ellerinde, uzun ipleri bellerinde ormana giden çocuklar vardı, eskiden. Neşeyle şarkılar söyler, mutlulukla dans ederlerdi. Çocukluğun verdiği bir neşeydi bu. Ve sonra büyüdüler. Baltalarıyla birbirlerini katlettiler. İpleriyle birbirlerine astılar. Ormanı unutup, bir kenara attılar. Tıpkı kalbinizi söküp bir kenara atıp giden o insanlar gibi...
Şamil AkayKayıt Tarihi : 17.1.2015 19:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!