Çocuklar Şiiri - Feridun Benden

Aşkı yazmak istedim,
olmadı.
öyleyse
nefes almak şiirdir...

ana karnında
açtım gözlerimi;
nemli, karanlık bir dünya...

(Budha henüz yoktu ortalıkta!)

tutukluydum anama
sevecen bir bağ dokuyla...

(tepesinde asılı binlik bir şişe, yatağa mahkûm sen ve naylon torba!)

bilmiyorum aylardan
hangisine denk
düşer,
attığım ilk tepikler...

(gece sessiz ve karanlık ve kimsesiz! Palestin denen cehennem sokaklarda!)

bir bayram sabahı,
herkesi hayran bıraktıran...

(ama, yeni doğan bir çocuğa, misketlerden bir tanesi armağan!)

koştum, oynadım.
yarattım sevinci
her an!

(birbuçuk milyon ölü,bir okadar yaralı ve uzuvları kayıp, göçerler için sadece ağıt!)

ah zaman!
nasıl da geçiyorsun
kimseye sormadan?

ahşap cumbalı
ve bahçeleri çiçekli evlerin
saklıdır fotoğrafları,
her bir karesinde
anıların...

(ama, olmayan anılarıyla ne yapacak Iraklı çocukların?)

öğle sıcağının erinciyle
doymuş karınları güvercinlerin...

(yoksulların sırtında yükselen ve hainlerin yaraya tuz basan eğlenceleri, büyük şeytanı güldüren!)

ezan seslerine eşlik eder
gurultuları
anımsatır Hâfız Post'u
kanat vuruşları...

Unutulmuş cazz peşinde koşan, yenilmiş Obamalar!)

yoksa nota,
var olan 'düm tek Kâ'
öncedir 'Hamparsun'dan...

hep böyle kalacak sandın;
Derviş amcanın evi...

omuzlarında dengelenmiş
yoğurt lengerlerine
eşlik eden yourtçunun sesi...

kış günlerinde bozacının
domuş nefesi...

meyvalar çaldığım
bostanlar,
bağlar, bahçeler...

(Mezopotamya soyuldu, suçluları neredeler?)

ihtiyarlar ağır aksak
sürürler ayaklarını
yaklaştıkça
'Hüvel bâkîler'...

bir kûfi hattır zaman
şimdi okunamayan!

o

Karanlık bir sabah
vakti,
bekliyorum kapıda
kelepçeleri...

(ama, YAZI bozulmalı ki!)