Çocuklar Şiiri - Cihat Şahin

Kır saçlı yaşlı oldum, ama sanki çocuğum,
Çocuk kalma sen, sen ol, er kemale çocuğum!

Yaşlı olur her beden, böyle hakkın yasası,
Çekilmiyor gafletle, gençken onun tasası.

İster hızlı büyümek, herkes gibi çocuğum,
Dört yaşında bebekler; demiyor “ben çocuğum”

Makam, mevki ve unvan ister daim çocuklar,
Adam olmak isteyen, kaç tanecik çocuk var?

Özentiyle geçer hep, meşhurlara çocukluk,
Manen büyük kullara, pek imrenmez çocukçuk!

Abla, abi olmaktır, çok küçüğün arzusu,
Artist olmak istiyor, komşuların Arzu’su!

Terbiyedir doğru tarz, yanlış onu eğitmek,
Hiç olur mu doğru yol, eğe, büke, büyütmek!

İnsan muhtaç ilime, elzem ona taallüm!
Niye gelmiş şu arza? Öğretmeli muallim.

Olmalıdır Halık’tan, terbiyenin düsturu,
Son kitaptan almalı, her mürebbi desturu!

Ne oyuncak ne mülktür, emanettir her çocuk!
Kalmamalı bigâne, halıkına bir çocuk.

En hayırlı mirastır, çocuklara hoş ahlak,
Öğretirsen bet huyu, sonunda olur helak!

İstiyorsan olsun o; yarınların büyüğü?
Örnek diye takdim et, Hak indinde büyüğü!

Yetiştirin manayla, olsun onlar büyükler!
Kim kul ise Rabbine: Mevla ona” büyük” der!

Cihat ŞAHİN
25.09.2009-İZMİR