Çocuklar her şeyimizdi oysa her biri bir ıstırap makinesi şimdi,
Bir el değiyor bliyorum gizliden, aklın en nur topu çokçuklarına musallat.
Yolculuk yapıyorlar kendi kurguladığımız mağaralara,
Lokomotif vagonlarına yüklediğimiz yığınlarda, soluyor
Boğuluyor, kayboluyor pembe dünyalı çocuklar.
Her anı yarış içinde, safkan atı sanıyoruz,
Hep daha iyisi derken, unutuyoruz onlardaki masum düşleri.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla