Çocukken Şiiri - Uğur Musab Şahin

Evimiz yoktu, kirada otururduk.
Siyah beyaz televizyonu kurduk.
Elektrik kesintisi çok olurdu.
Su kesintilerimiz ise kışın dururdu.

Sokak lambalarımız tektük yanardı,
Gecesi kız, oğlan karışık oynardı.
Ayrı çatı altında, hep bir yaşardık.
Bazen etraftan, çalı çırpı toplardık.

Çamaşır makinesi, süpürge yoktu
Sokağın yarısı da, çoluk çocuktu.
Ama huzur, mutluluk ve güven vardı.
Şimdi, sokakta birkaç çocuk kaldı.

Yaz tatili bilmezdik, simit satardık
Motor bisikleti olana koşardık,
Parayla binmek için, sıraya girerdik.
Hafta sonu camiye kursa giderdik.

Misafir, akraba sohbetleri vardı.
Top oynayamazdık, sokağımız dardı.
Yağmurlar erken yağardı eylülde de.
Kar bile yağardı, okulun ilk gününde.

Pekmez, tahin balı çoktu şehrimizde,
Salça, turşu, tarhanada annemizde,
Ne bakkal vardı, ne de çocuk bahçesi.
Çok meşhurdu, kurbanda tiftik keçisi.

Düğün salonu yoktu, boş arazide,
Davul zurna çalardı, evlerimizde.
Kavga, haset, çekememe hiç olmazdı.
Hırsızlık ve cinayet hiç duyulmazdı.

Hepsi de organik, doğal yiyecekler
Reçeller, sıcak soğuktu içecekler.
Süt, et, yumurta civar köyden gelirdi.
Ne gübre, ne de hazır yem, bilinirdi.

Para yoktu, ama her şeyimiz vardı.
Anam, meyve sebze kurutur asardı.
Dondurma, topi top, şeker yiyemezdik.
Şampuan, deterjan, kimyasal bilmezdik.

Tarım, hayvancılık ilkel yapılırdı.
İhtiyaç kadarı da paylaşılırdı.
Çok fazlaydı, ördekler kazlar, tavuklar.
Adak varsa, bayram ederdi çocuklar.

Sonra bakkal açıldı mahallemize,
Ekmek, yağ yazılırdı defterimize.
Borç alıp borç verilirdi, çekinmeden.
Misafirler gelirdi başka mahallelerden
2023