Çocukken Şiiri - Friedrich Hölderlin

Çocukken,
Çoğu kez bir Tanrı kurtarırdı beni
Bağırışlarından ve sopalarından insanların,
Sonra oynardım güzelce ve güvenle,
Korudaki çiçeklerle,
Ve havası göklerin
Oynardı benimle.
Ve nasıl sevindirirsen
Yüreklerini bitkilerin,
Sana uzattıklarında
Narin kollarını,
Sevindirirdin yüreğimi öyle,
Baba Helios! ve, Endimion gibi,
Sevgilindim senin,
Kutsal Luna!
Ah, tüm siz sadık
Dost Tanrılar!
Bir bilseydiniz,
Ruhum nasıl severdi sizi!
Elbette o zamanlar seslenemezdim
Size adınızla, ve ne de sizler bana,
Birbirlerine seslendikleri gibi insanların
Sanki birbirlerini tanırmış gibi.
Gene de daha iyi tanırdım sizi,
İnsanları tanıdığımdan,
Etherin dinginliğini anlar,
Ama hiç anlamazdım sözlerini insanların.
Ezgileri eğitti beni
Hışırdayan korunun
Ve sevmeyi
Çiçekler arasında öğrendim.
Tanrıların kollarında büyüdüm ben.