Çocukken Şiiri - Rıdvan Cankiç

Çocukken en sevdiğim koltuk cam kenarıydı.
Şimdi ne zaman cam kenarında otursam,
Seninle vedalaştığımız günü hatırlıyorum.
Çocukken yağmurdan koşarak kaçardım.
Şimdi ne zaman yağmura yakalansam,
Saçlarının yanağına yapıştığı günü hatırlıyorum.
Çocukken film seyretmeyi çok severdim.
Şimdi ne zaman sinemaya gitsem,
Yanımdaki koltukta sen oturuyorsun sanıyorum.
Çocukken sürekli televizyon karşısında uyurdum.
Şimdi ne zaman uykum gelse,
Başını omuzumda hissettiğim gün aklımda.
Çocukken hep büyüklerimin elinden tutardım.
Şimdi ne zaman birisiyle tokalaşsam,
Avuçlarımdaki el senin ellerin oluyordu.
Çocukken banyo yapmayı çok severdim.
Şimdi ne zaman banyo yapsam,
Banyo havlusuna elim uzanmıyor,
İçinde sen varsın sanarak.
Çocukken yatağımda deli gibi yatardım.
Şimdi ne zaman yatağımda yatsam,
Yastığım sen diye kollarımın arasında oluyor.
Çocukken mendil ile ellerimi kurulardım.
Şimdi ne zaman cebimde mendil olsa,
Gözyaşlarıma yetmez oluyor…
Çocukken ölümleri sadece filmlerde görürdüm.
Şimdi ne zaman mezarlıktan geçsem,
Ellerim dua ile sana açılıyor,
Gözlerim senin için kanıyor.