Çocukken... Şiiri - Soner Gürler

çocukken babamın elinden tutup,
sahilde deniz kabuğu toplardım.
avuçlarım dolunca,
fazla olanları babamın ceplerine sokuştururdum.
o zamanlar çocuktum…

zamanla insan büyütüyor kendini.
hep dört mevsimi bilirdim;
kıştan sonra bahar gelir,
baharı yaz kovalar
ve ben hep sahilleri hatırlardım,
sonbaharın gelmesini istemezdim hiç.

aşkı tanıyınca;
sevdiğim kızla beraber
sonbahar yağmurunun,
tıpkı deniz kabuğu toplamak gibi,
mutluluk verdiğini anlardım.
dedim ya, o zamanlar çocuktum…

ayırt edemiyordum çoğu şeyi;
acıları tattıkça,
sevdiklerini kaybedince,
hüzünleri yaşadıkça,
hele bir de aşık olunca,
olgunlaşıyor insan herhalde…

çocukluğumdaki dört mevsimi,
onu tanıyınca,
sevgisiyle sekize çıkarmıştım
ve yine onu tanıyınca,
anlam vermiştim yaşantıma,
içindeki çocukluktan kurtulamayan,
çocuk yüreğime…

sonrası,
……………………………………
……………………………………
……………………………………

bütün bunları niye mi anlatıyorum?

çünkü artık,
o sahillerde babam yok,
eski deniz kabukları,
sevdiğim kız da yok…
mevsimler de eskisi gibi değil…

ve ben de artık;

çocuk değilim…

Soner Gürler
06-05-2006