Çocukken Şiiri - Sadece Ahmet

Güzden mi bu içime düşen soğukluğun sebebi
Yoksa yine bir ayrılığın sessizliğimiydi bilemedim
Oysa ben baharları sadece çocukluğumda yaşadım
Utanmadan sıkılmadan sadece çocukken ağladım

Hayat acımasızlığını sunarken zamanda akıp gitmiş
Çocukluğuma ait ne varsa benliğimde hepsini silmiş
Kağıttan yüzdürdüğüm gemilerimi okyanuslarda yitmiş
Anladım ki ben hayatı hayat beni bir tek çocukken sevmiş

Zorunlulukmuş büyümek bunu yaşadıkça anladım
Kaç gece acılar içinde kıvrandığımı hiç saymadım,sayamadım
Annem ben büyürken sadece senin sıcaklığını aradım
Büyüdüğümü anladım.çocuk değildim artık utandım...ağlayamadım

Hiç sormadı bana hayat büyümek isteyip istemediğimi
Zamansız çektiğim acıların hesabını bana verebilirmi
Söyle babam sıkıntıların hepsi yoksa geçmişimdenmi
Öğretmiştin oysa çocukken hayatın bütün zulümlerini

Yaş kırka gelmiş bu çocuk farkında olamdan büyümüş
Yaşarken fark etmemişim sahte sevgiler yüreğimi taşlaştırmış
İçimdeki çocuk her kırıldığında hayata bir çentik atmış
Şimdi anladımki tek çentiksiz geçen zamanım çocukken ağlamakmış

Fırtınalara alışık değil büyümüş olsada çocuk yüreğim
Çocukluğumu geri verseler de keşke kıymet bileyim
Başımı okşayan bir el sımsıcak bir sine nerden bulayım
Büyüdün artın koca adam oldun lafınızla.sizin sevginizde çocukken miş nerden bileyim yeter artık savaşmıyacağım bırakın öleyim...