Çocukça Yaşamlıyız Aslında

Çocuk olmak ne de hoştu
Beş taş, istop, destengül
tasosuna gözyaşı dökerdik sadece
Herkesin tekme attığı gazoz kapaklarına
Nice mutluluklar sığdırırdık oysa
Kardan adamla olurdu kavgalarımız
Havuç tadında kömür karalığında
Lüks arabalara sığmıyor mutluluk
Daireler vermiyor gazoz kapağı tadını
En büyük acımız ütülmekti miskette
Ya da düşmekti bisikletten
bir öğretmenimizi severdik meleklerden ısmarlama sevgilerle
çocuk olmak ne hoştu
büyümeye özendik de ne oldu
Büyük bir çanakta yerdik yemeklerimizi.
Büyük yastıklarımız vardı uzunca
Hep beraber koyardık başımızı kardeşlerimle
Başımı yaşayacak bir vefalı yar bile yok şimdi
Ayrıldık önce birbirimizden
Tabaklar ayrıldı sofrada
Okulda sıralarımız ayrıldı
Sonra yatakta yastıklar ve şimdi yüreklerde ayrılık
Çocuk olmak ne de hoştu
Çocukça severdik her şeyi
Yalansız amansız ve zamansız
Kaçar olduk sevdiklerimizde
Nefreti soktuk koynumuza
Hayattayken bir gül almadık da sevdiğimize
Ölünce kabrini gül bahçesine çevirme yarışına girdik
Yaşarken ayaklar altına aldıklarımızı
Ölünce omuzlarda taşıdık seviyoruz diye
Bir yudum su vermekten kaçarken sevgilimize
Mezarına taşır olduk suları
Önce sevgimizi çektik hayattan
Sonra sevdiklerimizi
Önce sevgi suyunu çekti dünyadan şimdi de su sevgisini
Önce ruhlarımız çöllendi sevgiden
Şimdide sevgiyi veren topraklar gül bitirmez oldu
Önce suyumuzu kaçırdık suyun ötesine
Sonra suyun ötesine su için çıktık duaya
Aslında her şey çocuk olmakta
Aslında her şey çocukça masum kalmakta