Çocukça Sevmek Şiiri - Adnan Kadir Demir

bir dut ağacının çıplak gölgesinde öylesine oturmak
izlemek batan güneşin kızıllığını düşlerle
veya yanan ateşin sıcaklığında yaslamak başımı kollarıma
günün en soğuk saatlerinde
günün en sen olmayan saatlerinde
yargılandığım tek mahkeme yalın ayak yürüdüğüm beyaz toz yollar
tek suçum çocukça sevmek
tek mükâfatım çocukca yaşamak

köyümdeki incir ağaçları bana selam söyler
rüzgarlara göğüs geren kudretli dallarının aldığı tek nefes benim
dudaklarımı kurutan o tek nefes
çıkmak zorunda olduğum bir merdiven yok
veya bir listz bestesinde umudu duyma çabam
her yer sessizlik her yer olabildiğince gürültü
o dünyada ölmek zorunda olan yok
idam sehpaları bir tahta parçası
atılan bombalar elma kokuları saçar
bebek mezarları topraktan küçük bir tepe
çocuğu aç kalan bir anne yok
annesiz çocukların ise yırtık ayakkabıları
ayrılıklar bir reklam arası
ve ne bir mağara vardır ne de karanlık
büyümekse sadece bir fiil
hiçbir söz denk gelemez bir acıya
bir şarkı yoktur ki ıslak yanaklarımıza eşlik edecek

ve çocukça sevmek
çocukça sevmelere hasret bırakmayan bakışınla
en zıt kavgalarımdan yoksunca
bir de çaresizlik nedir bilmeyen çaresizliğim
ben seni o duygularıma emanet ettim
hayasızca aradığım yürüdüğün o yollarda
çocukluğum varlığına muhtaç
sen çocukluğuma emanet