Cocukca Denilen Şiiri - Sevgi Oncel Cicek

Hani ben çocuğum ya...
Anlamıyorum bu ciddi işlerden...
Hayat kavgasından, ekonomiden, siyasetten filan.
Veremiyorum ya kendi kararlarımı.
Hani anneler, babalar, abiler, ablalar...
Yani kısaca siz büyükler.
Biliyorsunuz ya, hayatın ne olduğunu.
Yıllarca zorluklarla mücadele edip,
Calışıp didinip, bu günlere geldiniz ya...
Yemeyip yedirdiniz, giymeyip giydirdiniz.
Sizler yaşayamadınız, bizlere,
Yaşatmaya çalışıyorsunuz ya çocukluğumuzu...
Yapmayın...
Yapmayın lütfen bütün bunları...
Ben ki, hala gülebiliyorum en küçük şeylere,
Ben ki, hala şaşırabiliyorum kış ortasında yeşeren çimene,
Ben ki, merak ediyorum kelebek o kozadan nasıl çıkıyor diye,
Ben ki, üzülebiliyorum,
Yağmurda ıslanmış bir kopege.
Ben ki,
Bizler ki,
Yani çocuklar,
Biliyoruz aslında herşeyi.
Ama sizler,
Siz büyükler, bilmiyorsunuz kış ortasında dondurma yemenin keyfini!
Yalınayak yürümenin çimlerde, şarkı söylemenin hazzını sokaklarda.
Sizler büyüdünüz diye,
Neden bizleri zamansız büyütmeye çalışıyorsunuz.
Ağladıgımızda susturmasanız,
Belki bir aşk acısı vardır içimizde, kendimizce.
Gülünce kızmasanız, belki bir kuş kanat çırpmıştır yüregimizde.
Sustuğumuzda bölmeseniz yalnızlığımızı!
Belki bizde büyümüşüzdür de,
Sizler farkında değilsinizdir,
Büyüdügümüzün.
Aslında sizlerden daha büyük bir dünyaya,
Sınırsız bir yüreğe sahip olduğumuzun.
Sizler büyürken çocukluğunuzu unutmuşsunuz bir yerlerde.
Büyümek buysa eğer,
Nasıl olsa bir gün terkedecek bizi içimizdeki bu cocuk.
Bırakın bizlerde yaşayalım
Kendimizi,
Yaşamızı,
Cocuksuluğumuzu.