! ! Çocukça ! !

ÇOCUKÇA

Çocukluğumun anılarından,
Gazoz kapaklarımı çaldılar,
Renkli misketlerimi kaybettim,
Şeytan uçurtmam yırtıldı.
Ne, ayı oynatan Çingeneler kaldı,
Ne, bayılma taklidi yapan ayılar,
İhtiyar halalarımın anlattıkları masalları,
Artık hatırlamıyorum bile,
Ya, çocukluğumun öğlen uykusu.

Yıllar var Cin Ali,Tom Mix okumuyorum,
Çelik-çomak da oynamıyorum,
Siyah önlüğüm, renkli silgilerim,
Tahta kokulu kalemlerle yazmıyorum.
Kurşun döktüğüm ceviz başlarımda yok,
Ama “Arap Kızlı Mabel sakızlar”ın,
Tadını unutmadım, hâlâ hatırımda.

Kiremit tozlu yollarda, uzun zamandır,
Tel arabalarımı sürmüyorum,
Saklambaçta oynamıyorum,
Kukaları devirmiyorum hiç,
Yok, artık ikindin yağmurlarının,
O ıslak tadı, toprak kokusu.
Tel dolaptan aldığım, peynir ekmek,
Bakır kaplı maşrapadan içtiğim su,
Masum beş taş oyunları,
O günlerin tadı damağımda doğrusu.

Kaçırdığım trenlerin ardından,
Yalın ayak deli gibi koşmayı,
Parasız gezmeyi özlemişim.
Çıkmaz sokaklarda durmuş,
Parke taşlarının arasına sıkışmış geçmişe,
Anlamsız bakıyorum öylesine,
Gene de, hep bir yaramaz çocuk var içimde.