Çocukça Şiiri - Esin Utaş

Sessizliğinde yalnızlığın
Ve yalnızlığında kalabalığın...
Bir ses geldi içimden
Beni sana getiren
Aydınlandı kara yüzü gecenin
Gün doğdu en derinlerden
Bir yol, sonu belirsiz
Hislerle büyüyen sarp dikensiz
Yalınayak koştu çocuk
Kucaklarcasına neşeyi
Yeni oyuncağın heyecanı gibi sardı tüm bedenini
Korktu çocuk kendinden
Yanında getirdiklerinden
Neşesini üzmekten
Bir deniz çıktı karşısına dalgalar heykel olmuştu sanki
Ama yine de soğuğunda bankın oturduğu
Neşenin yanında sıcaklığı buldu...
Çok uzaklardan gelmişti bu hediye sanki ona
O kadar uzak ki ulaşamayacak gibi
Elini uzatsa tutabilecek ama kaçacaktı sanki
Birden yitirmekten korktu...
Sarıldı tekrar sıkıca sıcaklığını içine alırcasına
Hoşçakal demek istiyordu ama diyemiyordu.
Köprüler vardı denizin üstünde
Geçtikçe biraz daha uzuyordu zaman..
Yol yürüdü koşarcasına ve hür
Ayakları yere basmadan uçarcasına...
Veda vakti geldi bir anda
Korktuklarıyla yüzleşmişti
Sormayacaktı o soruyu....
“ya sonra” demeyecekti
O anı işledi yüreğine
Döndü arkasını, giydi ayakkabılarını, aldı çantasını, bindi gitti kalbinin götürdüğü yerin aksine.....

27/09/2006