Çocuk Yüreği Şiiri - Mustafa Özke

ne zaman balığa gitse
anasının köyden nakışla süsleyip
gönderdiği kuştüyü minderini
bisikletinin oturağına koyardı

pedalı çevirirken
zincire sıkışmasın diye
çorabının içine toplamak gibi
bir huyu vardı pantolon uçlarını

an gelir hayat çarkını zorlarken
dişlilerin arasında kaybolup giderdi
yorgunluğunun terli akşamlarında
ve farkına varmazdı uykusuzluktan

oltanın kurşunu ağır
misinasının ucundaki iğneye
solucan takmak isterken korktuğu
ve elinin titrediği zamanlar olurdu

vazgeçerdi kararından ve solucanı
toprağa bıraktıktan sonra
somunu gölün suyuna bandırıp
iğneyi de yaptığı hamura gömerdi

sazanlar hamuru severdi levreğe göre
ve küçük iğneye büyük balıklar
daha çok rastlardı sabahın erken
saatlerinde ya da o öyle inanırdı

solucana gösterdiği davranışı
o çocuk hırsıyla yakaladığı
sazanlara göstermezdi nedense
ki belki sırf ekmek parası içindi

oysa dünyanın kan göllerinde
iğnelerin ve solucanların yerinde
mayınlar ve ölen insanlar vardı
ama balıkçı çocuk gibi yürekleri yoktu