Çocuk Yüreği Şiiri - Necva Kıyak

gökyüzüne uzandım,
parlayan yıldızları tek tek elimle koydum
ışıksız yüreklere
yakar yeniden sandım, kaybolan sevgileri

birdenbire yıldızlar sönüp küle döndüler
yıldızdadır suç diye dönüp baktım geriye
yeniden gök yüzüne uzandım,
ayı tutum
indirdim yavaş yavaş
taşlaşmış yüreklerin
ortasına kondurdum
barış meşalesini yakar diye
umutla ayı bekledim durdum...

taştan beter sertleşti yürekte o parlak ay
suçladım taştan ayı ve sönmüş yıldızları
şafakta dağların ardından güneş doğdu
yeniden umutlandım
yüce dağa tırmandım
son olarak güneşi kondurdum
yüreklere...

sönmez sandığım güneş birdenbire titredi
buzdan bir kalıp oldu, tüm evreni dondurdu

özür diledim aydan, güneşle yıldızlardan
yeniden çıktım yola barış sevgi adına
güneşten daha sıcak evreni ısıtacak
sönen ayla yıldızı parlatıp gökyüzüne takacak
bir yürek aramaya

savaşta yetim kalmış çocukla uılaştım
ödünç verdi bana o saf temiz y ü r e ğ i
güneşle yıldızlara

birdenbire parlayıp çocuğa sarıldılar
barış meşalesini elbirliğiyle yaktılar