Ne vakit toprak toprak üzülsem
İçimdeki kız çocuğu
Yüzümü güldürmeye çıplak ayaklarla koşuyor
Patika yollardaki ayaklarına batan çakıl taşlarına aldırış etmeden
İncecik kollarıyla kar küreğini omuzlayıp
Kefen ayrılığından sırtıma yağan
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta