ÇOCUK ve YOKSULLUK Şiiri - Naime Özeren

Çocuk sevindi, günlerden cumartesi,
Köye dönecekti, okul tatildi,
Bir aylık hasrete son verecekti.
Elekçi Irmağı taşmıştı selde,
Tahta köprüyü de götürmüştü denize.
Yürüyecekti, tam yedi kilometre.
Özlemi çığ olmuştu içinde,
Kararı kesindi, dönecekti bu gün eve,
Yeter ki ırmak O’na izin verse.

Düştü köyünden bir teyzenin peşine,
Çıkarıp ayakkabılarını, attı onun sepetine.
Sıvadı eteklerini de dizlerinin üstüne,
Taşlar birikmişti ırmağın sığ yerinde,
Geçti yaşlı kadınla birlikte.
“Alayım ayakkabılarımı” dedi,” sağ ol teyze.”
Sepete baktılar:! ? Yoksa şaka mı?
Geçerken birisi düşmüştü suya,
Şimdi şakanın sırası mı?
Çocuk başladı ağıta, ağlamaya,
Seferber oldu millet ayakkabı aramaya.
Onca gayret ve emek gitmişti boşa.
Ayakkabı karışmıştı çoktan sulara.

Elekçi’ nin suları, çamurdu, kardı,
Küçücük ayaklar elbet donardı,
Taşların her biri sanki bir bıçak,
Hem ayak parçalanıyor hem yürek.

Çaresiz dönüp geldi köyüne;
Bir dert daha eklenmez mi derdine?
Anne ve babası yoklardı evde.
O’nu karşıladı, amca, yenge ve nine.
Ayakları kanamıştı taşlardan.
Gözleri de şişmişti ağlamaktan.
“Yarın ne olacak? ” diye üzüldü.
Tek ayakkabıyla olunur mu yola revan?
“Üzülme” dedi amca,” deniz saklamaz,
Atar elbet kıyıya, dert etme can,
Gider bulurum onu er sabahtan.”
Dönüşte amcanın ağzı kulaklarında,
Kayıp, bulunmuştu çok uzaklarda.
Ayakkabı şişmişti tuzlu sulardan.
Olmuştu denizanası gibi kocaman.
Bütün gece ocağa odun atıldı,
Ayakkabı mutlaka kurumalıydı.

Sana ne söylesem azalmaz suçun
Ah, iki gözü kör olası yoksulluk,
Dört köşeyi kuruttun, kasıp kavurdun,
Gözün bir türlü doymak bilmedi,
Garibin ayakkabısına mı göz koydun?

Naime Özeren-17 Şubat 2008