Çocuk ve Sağır Giyotin

şehir eskileri kırkıncı ikindisinin soğumuş gölgelerini yırtarken..
ilk cemrenin akıl almaz veryansınları gözlerini kapamış
ve
esaretin son kemerini de takmış beline,
son onuncu damlası kavuşurken toprağa,
bilinçsiz bir cellattı şimdi,
sağır giyotin..!
ruh inatçı bir çocuk gibi ayrılmıyordu bedenden..
damlaların kan rengi şarkısı eşlik ederken açgözlü nefislere,
susun...! diyen sözcük çığlık mertebesine varamadan,
dönüyordu bumerang nefesiyle..ardında döke döke şiddetini..
çarpık bir ruh..
sararmış beden,eskimiş..
ve
okunmamış bir kader çizgisinin kanlı hükmü..
bir bir gerçeklerle yüzleşiyor.
son, muş lu zamanda,
eski zaman gök kuşağını görüyor göz..!
ve
kapanıyor şimdi
veda ediyor ruh,
bu kan rengi ölüme,
şarkılar koynunda..
iliştirilmiş, garip bir tebessümün, dudak kıvrımına
bir çocuktu o!
hiç gülememiş...!