Sessiz ve ıssız...kimsesiz
Küçük bir çocuk geziyor sokaklarda sırılsıklam
Kimsesi yok yanında su içinde saçları
Rutin bu gezmeler her sabah aynı yerden
Sanki yabancı gibi dünyaya bir yerinden
Ne arıyor hergün hergün bıkmadan
Kimseye bakmadan telaşsız
Yabani gözleri hep güvensiz
Hem mutlu hem de çok mutsuz
Konuşmaz kimseyle nedensiz
Ağlıyor İstanbul niye;
Bu çocuğu sokakta her görüşümde
Arkadaşsız kardeşsiz...anasız
Hiç konuşmayan bu küçük kızın
Ipıslak saçları güzel yüzünde
Oysa o hiç şikayet etmemekte
Yaşıyor İstanbulda kendi halinde
Ailesiz ablasız...babasız
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
güzel bir şiir.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta