Çocuk ve Baba Şiiri - Bülent Öntaş

Yine küçücük günler kaldı ayrılığa,
geçiyor zaman
on yıl önce
küçücük gözleriyle dolaşırdı aramızda,
elleri nasırlıydı
emekti onunla her an, hep güçlüydü benim babam
anasından ememediği süt, asıl ona helaldi, helal
o hep iki yaşındaydı,
çocuktu saçlarına ak düşmüşken bile
tutkulu severdi sevdiğini
anasını sevemediği vakitler, asıl ona vebaldı, vebal
kibardı, sevdi mi iyi severdi adam, gördüğü öğrendiği kadar,
sonuna kadar
ve canı gönülden severdi cananı, sevmek asıl ona sevaptı, sevap
anamı da sevdi, bizi de
bilindik bilinmedik herkesi severdi babam,
sevmeler otağında beyaz takımıyla atına binerdi, bir baştan bir başa cirit oynardı adam
iyi de oynardı
üstelik hep iki yaşındaydı, üzerinde takım elbise, sonra V yaka kazak, yaşlanınca hırkası, öyle bir çocuktu ki benim babam
hiç belli etmezdi halini ahvalini, anladım sonradan
güzel insandı, çocuktu benim babam
anasından ememediği süt, asıl ona helaldi, helal
ter akardı şakaklarından, ayakları nasırlıydı
emekti, kimsenin ekmeğine aşına göz koymadan
dolu dolu bir ömürdü benim babam
çekip gitti sonra, yavaş yavaş uzaklaştı dünyadan
dünya da çok uzaklaşmıstı ondan, o sevdikçe kirlendi zaman
eyvah ki eyvah
o hep iki yaşındaydı, bir zamanlar değil, hep çocuktu benim babam
öksüzdü, uzun havalar söylediği an gizlice ağlardı, içinden
yaş akardı küçücük gözlerinden, uzardı nemli kirpikleri
çocuktu ilkyaz güneşinden zemheriye kadar
mevsimsiz günler gelip geçerdi sacların üzerinden
işçiydi
emekçiydi
bir gurbetti, bir sılaydı
en çok babama düşerdi hasretlik, anasından artakalan
ve ben babamı sevdim, üzüldüm çocukluğuna,
küçücüktü gözleri, gözyaşı dökülen nadir bir denizdi
incecik, dal boylu
nazenin
bir ırmaktı benim babam
kibar mı kibar, iki yaşından ömrüne iz bırakan...

Bülent Öntaş
30.06.2024 - Babama Mektuplar Gölgesinde