Çocuk üvey anne Şiiri - Yunus Güngör

ÇOCUK VE UVEY ANNE

Çıplak ayaklarıyla,
Bir çocuk gördüm.
Oturmustu, yol kenarında .
Kimsesiz ah zavallı diye düşündüm.
Yaklaştım, hemen yanına.
Tahminim,10 yaşlarındaydı.
Haddinden fazla zayıf , sıskaydı .
Yoktu belliki , bir annesi, bir bakanı .
Yırtık elbiseleriyle, çok bakımsızdı.
Ve o gecikmiş tıraşsız da saçları
Yapmıştı onu tam bir bonus kafalı.

Sordum, ne yapıyorsun,diye.
Amca dedi, cok ağlamaklı bir sesle,
Annem öldü, iki sene önce.
Üvey annemse, beni her gün dövmekte
Bazı günler, vermiyor ; kuru ekmek bile.
Babam da ilgilenmiyor,zaten benle.
Bütün sevgisi, yeni doğan bebekte .
Karnım açtı amca, kaçtım bende.
Cok üzüldüm, çocuğa.
Sen dur, dedim ;gelecem bekle.
Bir bakkal vardı, en yakında.
Simit, bohca ,çikolata .
Artık satılan, ne varsa.
Aldım, bir poset dolusu hani ya.

Döndüğüm de çocuk yoktu yerinde.
Biraz koşturdum,bu nerde diye.
Belli ki babasıydı, kulağını tutmuş sekilde,
Biri götürüyordu, çocugu evine.
Seslenmek istedim , ona dair poset elimde.
Ama çıkmadı, ağzımdan iki kelime.
çocuk götürülürken,o zalim üvey anneye,
Bakakaldım, arkalarından sadece
çaresiz ve o sessizce .
Elimde ona alınmış, poşetle....
.... yunus GÜNGÖR.........