Dünyaya geldiğim andı:
“Acaba şimdi ne olacak! ” telaşındaydım,
Bir de çevremdekilerin nazarlarındaydım.
Gelenler birbirine sarılıp öpüşüyorlar,
Sonra da beni incelemeye dalıyorlar:
Burnuna bakın aynı annesi!
Babamın suratı ekşiyince de
Yok, canım, gözleri de babası!
Kimi görürlerse darılmasın aman!
Ninem öksürse aniden
Bir yanımı benzetiyorlar hemen.
Anlayamıyorum kime benziyorum!
Her an birisine benzetiliyorum.
Yoksa ben ayna mıyım?
Büyüdüm, yaramazlık yapıyorum:
Şimdi de kimseye benze......um.
Annem diyor ki: “Babasına çekmiş! ”
Babam da demez mi: “Hayır sana çekmiş! ”
Şaşırdım kaldım!
Kafam masa tenisi izliyor sanki...
Akıllı bir söz söylesem,
Ya da bir şey yapsam;
Seni gidi çokbilmiş seni!
Kime çekmiş bu böyle!
Herkes atılıyor hemen:
“Eeee, kimin oğlu / kızı,
Aynı ben!
Bekliyorum şimdi;
Ben ne zaman ben olacağım?
Bilmem ki!
İstanbul, 26.10.2006
Hasan KarahisarKayıt Tarihi : 27.10.2006 13:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Siz çocuk olsaydınız nasıl düşünürdünüz? Ben bunları çocuklar adına hissetim.
Selâm ve dua ile...
Ben ne zaman ben olacağım?
Bilmem ki!
:::))))
harika..
karanlık kış günlerini, ve hüzünlü ruhları gülümseten ve bir o kadar da gerçekçi bir şiir.
saygılarımla.
Bizden, sizden sonrada bazılarını, size veya bize çektirecekler..
Hiç sen sensin, ben benim felsefesini işlemeyi öğrenmemişler, öğretmiyorlar, öğretmiyoruz dostum..
Olay bu... Daima birilerine çektiriyoruz işte..
sevgiler..
TÜM YORUMLAR (6)