Çocuk (taşlama) Şiiri - Adem Ulutaş

Açmaz gerceğe gözüne
Umurunda değil dünya
Dinleyen azdır sözünü
Yaşadığı hayal rüya

Oynar saklambaç, körebe
Görmesede eder söbe
Ayakları değer dibe
Yüzdüğünü sanır güya

Zoru görse sabi olur
Küçüklere abi olur
Yönetmeye tabi olur
Sözü geçmez uyuz taya

Tek başına yol gidemez
Kimseye yardım edemez
İki koyunu güdemez
Geçer koltuğa masaya

Kimler dosttur kimler düşman
Hatasından olmaz pişman
Şovmen olur zaman zaman
Hemen yola düşer yaya

Dünyada nesli azalmış
Birkaç numunesi kalmış
İcazeti kimden almış
Bozuk süt tutar mı maya

Kalem kelam yetmez buna
Sözümüz kar etmez buna
Akıl çaksan gitmez buna
Kafa değil san ki kaya

Çağırmasan küser kızar
Mızıkçıdır oyun bozar
Tam bir kalas biçmez hızar
Edepsizde olmaz hayâ

Gürler yağar ese ese
Düşkün fiyakaya süse
Dizlerini geçer ise
Giremez dereye çaya

Çok sinsidir açık vermez
Ne kurgular akıl ermez
Asıl rengini göstermez
Yüzü gözü kırk kat boya

Bir bakarsın dindar olur
Dindarkende kindar olur
İçemezsin mundar olur
Bir zerresi düşse suya

Bütün oyunları dener
Şeytanın atina biner
Söz verir sözünden döner
Saklanırmı çıkar foya

Bala karışmış zehirdir
Aklı fakirden fakirdir
Döneklikte çok mahirdir
Az raslanır böyle soya

El içine götüremem
Doğru yola getiremem
Anlatmakla bitiremem
Hünerini saya saya

Bu çocuk bir başka çocuk
Doğmasaydı keşke çocuk
Düşman saray köşke çocuk
Gün görmedi doya doya

Özenerek süslediği
Canlar diye seslediği
Elleriyle beslediği
Kargalar gözünü oya

İsmini kütükten silsek
Dönmez diye emin olsak
Bedava bir füze bulsak
Fırlatsak gitse uzaya