Çocuk-tanrı Ve Eylül Şiiri - Ercan Yavuzer

ÇOCUK, TANRI VE EYLÜL

26 Şubat 2009 Perşembe - Şiir

Bir Eylül sabahıydı gelişin

Sıcaktan tenhalaşmalar,

Yerini solgun suretlere bırakmıştı.

Solgunluğun bundan mıydı çocuk?

Bak kaç iklim insanlar öldü böyle suretlerde

Kahve köşelerinde, duvar diplerinde…

Hiç mi haberin olmadı ana rahminde,

Hiç mi geçmedi adları kuran surelerinde?

Önceleri tepeden yere bakan

Ve şimdi yerlerde yatan

Şu yaprak ve şu insan

Görmedin mi bunları, anlatmadılar mı sana

Bak feri sönmüş gözlerinde yaprağın

Bak insan düşmüş dalından

Bak kahır büyütmüşler ve vazgeçmişler

Harcanmış emeklerdeki anaparanın, faiz ayarlı karından…

Sesine ses vermediler mi çocuk,

Cevapsız mı bırakıldın

Yoksa sen hiç bağırmadın mı?

Sahi sen hiç Eylül gördün mü?

Düştü mü dalından yaprağın

Az gidip uz döndün mü?

Dere tepe düz gittin mi?

Vuruldun mu düzlükte, tepede ve olduğun yerde

Ve vurulurken gözlerinin namlusunda birileri

İndiği oldu mu hiç gözüne perde…

Tanrı’yla ilk çatışmanı hatırlıyor musun çocuk?

Hani üstünde kovboy elbisen,

Çift silahlı kemerin, kırmızı alası

Hani daha kırkındayken kalbinin seni yoklaması

Büyük ağabeyinin seni, çocuklarından daha çok sevmesi

Anne’nin en çok senin üzerine titremesi

Baba’nın, ilk ve son, sana potin ayakkabı getirmesi

Bildin mi değerini bunların çocuk

Sevebildin mi Tanrı’yı kırkındakinden biraz daha çok?

Yine bir Eylül sabahıydı Tanrı’dan kaçışın

Yürek olarak okula, beden olarak kuran kursuna satılışın

Hani hiç oyun oynayamayışın

Ezbere mecburiyetten, uyuya kalışın

Ve çember sakallı hocadan, okkalı bir tokat yiyişin

Hatırlıyor musun bunları çocuk?

Bir Eylül sabahıydı gülmek için serzenişin

Ve bir Eylül sabahıydı çocukluğundan vazgeçişin…

Ercan YAVUZER

MURADİYE/VAN