Çocuk-Porsuk ve Eskişehir Şiiri - Dinmez Er

Bir evimiz vardı.
Yeşil pancurlu,
Porsuk önünden akardı.
Gün boyu deli,deli
Gelin gibi,
Süzüm, süzüm süzülürdü,
Akşam üstleri.

Kıyısına otururdum.
Ayaklarımı verirdim porsuğa,
Porsuk ayaklarımı gıdıklardı.
Annemin yaptığı Tatar böreklerinin,
Dayanılmaz kokuları mutfakta,
Midemin açlığını kamçılardı.
Dev gri tüllerle örtünürdü Eskişehir.
Her yanı koyu sisler basardı.
Bir şarkı tuttururdu Porsuk şırıl,şırıl,
Tatlı bir uykunun salıncağında sallanırdım,
Çocukluğumun büyülü şehri Eskişehir'de.

Sokak çeşmeleri vardı.
Ama yoktu sokak lambaları.
Porsuğun karanlık,sessiz sularına düşerdi,
Pencerelerden gaz lambalarının solgun ışıkları.
Bir küçük kız görürdüm karşı kıyı da,
Küçük, harab, fakir bir ev de,
Bana el sallar, masum öpücükler yollardı.
Küçük taşlar toplar Porsuk'tan öte, bana
Çocuksu kahkahalarla birlikte atardı.
Rüzgara sordum bir gün küçük kızın adını,
Fısıldadı....İsmi, Açelya'ydı.

Açelyaaaa! ! ! diye bağırdım karşı kıyıya,
Duymadı beni,bakmadı, küstüm bilemedim niye.
Anneme sordum ' Açelya ne demek anne? '
' Çok güzel kokulu bir çiçektir 'dedi annem.
Karşı kıyı da harab evdeki küçük kızın,
Açelya gibi mi koktuğunu öğrenemedim.

Porsuk öfkelenmiş çağlayarak akıyordu..
Karşı kıyıdaki harab evi almış götürüyordu.
Porsuğun gözü dönmüş azgın suları,
Bağırdım,ağladım, çırpındım Porsuk oralı olmadı.
Ben Porsuğa kızıyordum.
Porsuk bana; 'Git çocuk,git ' diyordu.
Islanmıştım,üşüyordum.
Babamın kucağında uyandığımda.
Porsuk dolaşıyordu hoyratça,
Yeşil pancurlu güzel evimizin odalarında.
Annemin iki elinde,biri sırtında bohça,
Küçük kardeşim asker ağbisinin kollarında,
'Haydi! ' diyordu babam,'Acele etmeliyiz! '
'Askerler,atlı araba bekliyor kapıda.'
'Sular bizi de sürüklemeden gitmeliyiz.!

Çocukluğumun Eskişehir'inde unutamadığım,
Babamın yüzündeki endişe ve telaş,
Annemin iri kara gözlerinden dökülen yaş.
Ah Eskişehir,ah! ! ! Çocukluğumun sihirli şehri!
Ne seni unuttum,
Ne ayaklarımı sularına salladığım,
Oyunlar oynadığım Porsuğu...
Ne de karşı kıyıdaki evin sulara gömülmesini
O, küçük şirin kız Açelya'yı hiç ama hiç unutamadım.